Column: In de kwartfinale mocht ik gooien tegen een Friese jongen

Jaren terug toen ik begon met darten daagden mijn maten me uit om ook eens een toernooitje te gooien. Dan kon ik wedstrijdritme op doen voor de komende competitie, waar we ons voor het eerst voor hadden ingeschreven. Bij de Karre in Tuk moest het gebeuren. Geen inschrijfgeld en gelijk knock-out en de winnaar ging door naar de finaledag, dat waren de regels. Ik won mijn eerste twee partijtjes en behalve moeite met het rekenen ging de avond voorspoedig.

In de kwartfinale mocht ik op zolder gooien tegen een Friese jongen. De schrijver zat aan een tafeltje achter de gooiers en we moesten onze eigen scores doorgeven. Ik was overdonderd door de mega scores die de Friese darter liet zien. Slechts langzaam begon ik mijn draai een beetje te vinden en hij ging gelukkig iets minder goed gooien. Ik snoepte met wat geluk een setje mee en in de vierde set ging het hard tegen hard. Ik had nog nooit een 15 darter gegooid en nog nooit een 12 darter tegen gehad! Beiden beleefden deze avond hun primeur.

Het werd 2-2 en ik moest het laatste leg winnen om nog kans op een beslissende vijfde set te maken. Voor mijn gevoel ging het goed en ik had een kleine achterstand. Plotseling begon mijn tegenstander tegen de schrijver en mij te praten, de scores klopten niet! Ik dacht al van: “Nee hè. Niet nu!” Ik wilde me al boos maken, totdat ik begreep dat het niet om zijn scores ging, maar om de mijne! De schrijver had zich, zoals wel eens vaker gebeurd, honderd punten vergist! Er moesten nog honderd punten extra af. En ik stond op een uitgooi van 84 in plaats van op 184. Misschien wel enigszins van slag door zoveel sportiviteit miste ik de dubbel en mijn supersportieve tegenstander gooide een honderd plus finish en besliste de partij.

Nog een tijdje met mijn hem gekletst en zijn volgende partij geschreven. Hij won de avond door onder andere een 170 finish en ging door naar de finaledag. Ook daar gooide hij een 170 finish en won het toernooi. Na zijn sportieve daad gunde ik hem dit natuurlijk van harte en daarna ben ik mijn Friese held blijven volgen. Regelmatig kwam ik hem op toernooitjes tegen en altijd was hij de rust en de vriendelijkheid zelve en was hij onder alle omstandigheden een toonbeeld van sportiviteit. Een prachtige, vriendelijke,eerlijke, ingetogen kerel, een voorbeeld voor velen. Bovendien een geweldig goeie darter. Altijd tijd voor een praatje en met een geheimzinnige glimlach om de mond de wereld met pretogen beschouwend. Een vent uit duizenden.

Evert Kluitenberg… ik en velen met mij zijn er supertrots op dat we je hebben mogen kennen en het is onvoorstelbaar dat De Klute niet meer onder ons is.