Column Harm Mol: Een wijze les en ik zal nooit meer mopperen…

Stond laatst weer eens een koppeltoernooitje te gooien en het liep weer eens niet zoals ik graag wilde…Nu vind ik dat voor mezelf niet zo erg, maar koppelen doe je samen en ik gooide met moeite 60 met slechts af en toe een uitschieter naar boven en heel vaak een uitglijder naar beneden. Om ziek van te worden! Ik liet mijn maatje behoorlijk in de steek en af en toe liet ik dat door hevig te mopperen weten ook. Er stond vrij veel publiek aan de baan en ik wilde iedereen laten zien, hoe goed ik was. Het ging natuurlijk alleen maar minder met mijn gooien en des te beter ging mijn mopperen. Doordat mijn maatje goed gooide verloren we slechts met 3-2. Handje geven, nog even mopperen en snel weg! Althans dat was mijn bedoeling.

Ik was nog maar net uit de drukte toen ik werd staande gehouden door een jongentje, ik schat van ongeveer 8 misschien 9 jaren oud. “Mag ik u iets vragen?” “Ja natuurlijk!” “U dart vast al heel lang en ik zag u net spelen en als ik u zo zie vraag ik me af: Vindt u darten eigenlijk wel leuk?” Door zijn vraag was ik me gelijk bewust van mijn idiote gemopper en ik wist dat hij de vinger precies op de zere plek legde. Met mijn gemopper had ik me niet alleen idioot gedragen, maar ik was ook een totaal verkeerd voorbeeld voor de jeugdigen in de zaal. Ik had iets goed te maken! Ik vroeg hem even te gaan zitten en heb hem uitgelegd hoe leuk darten is. Zonder verliezers zijn er geen winnaars en als je niet sportief kunt verliezen, hoor je eigenlijk ook niks te winnen. Ach jullie kennen het wel! Respect voor je tegenstander etc., etc. Natuurlijk is winnen belangrijk, maar verliezen hoort er ook bij en er komen altijd nieuwe kansen. “Maar u mopperde net wel heel hard!” “Ja jongen ik weet het, soms maken mensen fouten. Ondanks dat ze precies weten hoe het hoort en dit ook heel goed op anderen kunnen toepassen, vergeten ze het soms zelf, maar ik beloof je dat ik er op ga letten, dat ik het niet weer doe.” “Ach ik maak ook wel eens een foutje!” zei de jonge wereldverbeteraar. Ik keek hem aan, maar hij was kennelijk niet van plan om zijn misstapjes verder toe te lichten. Ik moest het doen met het gegeven.

“Dart jij ook?” “Jazeker!” “En ik wil later ook een eigen shirt met mijn naam erop.” “Hoe heet je dan?” “Henri.” “Maar mijn dartnaam wordt ‘The Man’” “Oh? Weet je dat Raymond van Barneveld deze ook gebruikt heeft?” “Ach, tegen die tijd dat ik zo goed ben, is hij allang gestopt.” Henri had zijn loopbaan al behoorlijk uitgestippeld. “Maar word jij net zo goed als van Barneveld?” “Ja, dat denk ik wel! Alleen moet ik nog veel oefenen en toernooitjes gooien. Ik gooi nu al vaak een gemiddelde van boven de 30!” Ik viel bijna van mijn stoel! “Zullen we even gooien?” vroeg ik het supertalent. “Ja, is goed! Even mijn pijlen halen en aan mijn moeder zeggen, dat ik nog even gooi.”

Samen met zijn moeder kwam hij terug en toen we op een verlaten baan stonden te gooien, hoorde ik het verhaal van Henri. Er was met de geboorte iets misgegaan en door gebrek aan zuurstof waren zijn hersenen beschadigd geraakt en voor de rest van zijn leven zou Henri een achterstand hebben vergeleken met zijn leeftijdsgenoten. Henri deed het relatief goed en hij was helemaal idolaat van darten. Hij mocht vandaag mee naar het toernooi om echte darters te zien en hij mocht, zoals hij zijn moeder verteld had, nu tegen een echte darter gooien…

Zijn genoemde gemiddelde was per beurt, maar wat had deze kanjer een plezier! Om het mezelf niet te moeilijk te maken gingen we samen 170 gooien en na 10 keer de laatste zei ik: “Als je deze uitgooit, heb jij gewonnen!” We kwamen uit op dubbel 3 en Henri raakte de dubbel! Armen in de lucht en juichend liep hij naar het bord, pakte zijn pijlen en draaide zich om naar mij, met een serieus gezicht gaf hij mij een hand en zijn opmerking: “Je hebt goed gegooid, maar dit keer was ik beter!” deed me smelten op mijn plaats.