Column: "Wij oudjes leggen het al jaren af tegen de jongere garde"

De meeste competities zijn begonnen en zonder training maar met frisse moed, mocht ik aantreden tegen een team met ook een aantal oudgedienden. Ik ken ze al jaren en altijd als we elkaar treffen, hoe kort dan ook, hebben we vriendschappelijk een gesprekje. Dan maken we altijd duidelijk dat we echt nooit meer trainen en dat we geen schim meer zijn van onszelf in vroeger jaren. Daarna komen de ‘Weet je nog van toen?’ en ‘Ach ja, was dat niet met die en die?’

De verhalen worden met de nodige fantasie vertelt en ik ben er inmiddels achter dat onze vereniging is begonnen met zes teams, maar als ik iedereen moet geloven die zeggen dat ze vanaf de oprichting al gooien, heeft ieder team toen minstens twintig spelers gehad. Als ik iedereen geloof, heeft het oprichtingsbestuur zeker vijftien leden gehad, terwijl het er maar drie waren. Eigenlijk mooi dat de oprichting en de basis van de vereniging iedereen zo aan het hart ligt.

Wij oudjes leggen het al jaren af tegen de aanstormende jongere garde en dit is goed, zo hoort het. Natuurlijk begeleiden we een verliespartij met de nodige excuses. Het: ‘Met trainen raak ik alles!’, gaat voor ons niet meer op, we trainen tenslotte niet meer. Daar hebben we de nodige vervangers voor: “Sinds mijn knie operatie ben ik anders gaan staan.” En natuurlijk: “mijn ogen hè, ik zie het met bril gewoon niet goed.” Ook een mooie: “Sinds ik ander werk heb, til ik meer en daardoor is het gevoel uit mijn werparm.” en: “Ach ja, mijn rug hè, die rotrug.” En natuurlijk: “Wij gooiden vroeger op borden met gigantisch dikke ijzers, er konden niet eens drie pijlen in een trippel.”

We zijn nog steeds machtig fanatiek en verzetten ons hevig tegen een dreigend verlies. De meest voorkomende trucjes halen we niet meer uit. We kreunen stevig als we een flight van de grond moeten pakken, maar dit is oprecht. We gaan uitgebreid een gesprekje aan met de schrijver of tegenstander. We schateren en tappen moppen om maar te laten zien hoe ontspannen we zijn. We lachen om de capriolen van de nieuwe garde en in tegenstelling tot jaren terug, zijn we het eens. We hebben het gezellig en nog steeds zijn we als een kind zo blij, als we een grote naam van vroeger hebben verslagen. Als we verliezen is er slechts berusting. Tevreden nog een biertje aan de bar en dan snel naar bed, want het verwerken van de biertjes en de volgende dag aan de slag valt ook steeds zwaarder. We worden ouder.