Column: Huilend als schoolmeisje dat lang verlangde barbiepop krijgt

Dank je wel Peter Wright! Dank je wel voor een prachtig sportmoment. Halve finale Japan masters, Peter mocht aantreden tegen onze Michael van Gerwen. Altijd spektakel tussen deze twee toppers. Er gebeurt altijd van alles en vaak op het randje van het nette. Peter komt snel op voorsprong en er volgt daarna een loeispannend slot, zoals het zo vaak gaat tussen hun beide. In iedere zaal waar ook ter wereld is Michael ongelooflijk populair. Het “Oh, Michael van Gerwen” bekt zelfs in het Japans lekker.

Op het eind van de partij gebeurt het. De zaal begint eerst zachtjes en daarna alsmaar luider met: “Peter!, Peter!” te scanderen. En dit maakte het moment wat het darten zo verschrikkelijk mooi maakt. Vol onder spanning staan de mannen die al veel, zo niet alles, hebben meegemaakt op dartsgebied. De adrenaline giert door de aderen en op dat moment beseft Peter dat er iets bijzonders gaande is. Hij raakt geëmotioneerd en het raakt hem zo dat hij een aantal beurten met moeite zestig in het bord prutst, alle pijlen net onder de dubbel.

Hij huilde en hij schudde, hij wou zijn emoties wel met een hamer uit zijn hoofd slaan. Hij moest door! Hij had nu de kans om Michael op televisie te verslaan. De kunst van het darten is om je emoties de baas te blijven en Peter knokte en knokte. Beetje vertragen, beetje uitdagen, maar dit had hem tegen Michael nog nooit de overwinning gebracht en die emoties, pfff, ze bleven maar komen. Na twee keer een betraande 60 mocht Peter door een gordijn van tranen aanleggen voor 141 met van Gerwen op 44 en hij gooit hangend aan de wereld die 141 uit en wint met 8-7!

Prachtig! Geweldig! Emotioneel! Dit is wat darten zo machtig mooi maakt! Vechtend, man tegen man, alles uit de kast en dan huilend, als een schoolmeisje dat een lang verlangde barbiepop krijgt voor sinterklaas, de overwinning pakken… dank je wel Peter Wright.