Column Harm Mol: In het darten kennen we ook de Heer Voldemort

Heer Voldemort. Hij wiens naam niet genoemd mag worden. De personifiëring van het kwaad. Iedereen die de boeken van Harry Potter gelezen heeft, of de films gezien heeft, kent Voldemort. De vaak onzichtbare tegenstander van Harry Potter. Als je hem nog niet ontmoet hebt, kun je je geen voorstelling maken van de kracht en de invloed van deze duistere kracht.

In het darten kennen we dit verschijnsel ook! Darteritus! Iedereen kent het, maar bijna niemand praat er over. Jarenlang de pijlen soepel naar het bord gegooid en opeens, begin je te haperen. Je komt iedere keer bij een punt waar je niet verder kunt. Je hoofd is rustig je arm ontspannen en toch… telkens weer het punt waar je niet voorbij komt. Ja…je komt er wel voorbij, maar dan lijkt het resultaat nergens op. Vluchtende schrijvers! Gaten in de plint! Het behang van de muur!

Strijden tegen het kwaad valt niet mee. Het kost bovenmenselijke kracht om door en voorbij het haperende punt te komen. Als we de energie op zouden kunnen slaan, die het kost om toch de pijl richting bord te krijgen, was er helemaal geen aardolie en windmolens meer nodig. Velen geven deze strijd dan ook op, een droom aan gruzelementen. Ze zoeken een andere hobby of gaan iets anders doen binnen het darten.

Toernooien organiseren, een website maken of zelfs een stukkie over darten schrijven… ja… jullie begrijpen het goed. Ik ben ook een strijder tegen de kracht wiens naam eigenlijk niet genoemd mag worden. Jaren geleden had ik al behoorlijk last van darteritus, maar door hard te vechten en een klein beetje anders te gaan gooien, leek ik het kwaad te hebben overwonnen. Het sluimerde altijd wel een beetje, maar ik dacht de manier te hebben gevonden om er mee om te gaan. Ik dacht het hoofdstuk “Voldemort” afgesloten te hebben.

Niets bleek minder waar. Als een spook in de nacht nam het weer bezit van me en beheerste mijn gooien en ik kon er niks tegen doen. Van “een beetje uit vorm” transformeerde ik mezelf naar een stuntelende18e klasse gooier. Ik ging van darters verliezen die ik normaal gesproken met ruime cijfers opzij zette. Niks lukte meer. Het was soms pijnlijk om je tegenstander blij te zien, terwijl je rondloopt met: Als ik maar…en toen ik nog… Ik kreeg bijna medelijden met mezelf. En dat is wel het laatste wat ik wil.

Dan komt de tijd om beslissingen te nemen. Ondanks de steun van je vrienden en teammaatjes wil je niet het lekke, slingerende, piepende, krakende vierde wiel aan de wagen zijn. Iedere week moet iemand zich opofferen om met jou de koppels door te martelen, althans zo voelt het voor mij. In het belang van het team en in je eigen belang, besluit je om reserve te worden. Je begripvolle teamgenoten proberen je nog over te halen, maar ze snappen dat dit voor jou en hun geen nut heeft. Af en toe gooi je nog een wedstrijdje mee, maar je weet: “Het wordt nooit meer wat het was…”

Soms wint het kwaad en misschien na een jaartje rust en een periode niet darten, dat ik dan… heel misschien… ach we zien wel. Wat heb ik een respect voor die darters die, ondanks hun strijd tegen de duistere kracht, door blijven gooien. Met bovenmenselijke kracht krijgen ze de pijlen in het bord. Soms behalen ze zelfs goeie resultaten, maar ze weten: Het gevoel wordt nooit meer wat het was.

Ik heb de boeken van Harry Potter uit en de films gezien. Mijn vrouw is begonnen met de serie 50 tinten… Ik ben benieuwd wat voor rol deze boeken in mijn leven gaan spelen…

©Harm Mol