Column Harm Mol: Het darten heeft af en toe behoefte aan een Bad Guy

Toen jaren geleden het voetbalsupporterachtige gedrag bij het dartspubliek in opkomst kwam, verzetten velen zich daartegen. Er wordt nu luid gezongen en regelmatig dagen de tribunes de tafelzitters uit. De PDC geeft hier nog wat extra aandacht aan door de volumeknoppen terug te draaien en in de tussentijd is het publiek gaan staan, omdat ze zo van darten houden.

Voor een twintig jaren terug gedroegen de dartsliefhebbers zich anders; ze juichten alleen na een hoge score of een gegooide dubbel. Liet je per ongeluk een scheet op een belangrijk moment, moest je zonder pardon de zaal verlaten. De ‘boe’ roepers bij een dubbel stonden allang buiten. Veel darters ergerden zich oprecht aan de als ‘misdragend’ gekwalificeerde supportersuitingen.

Nu is dit totaal anders, de toeschouwers juichen, zingen, joelen met duizenden tegelijk. De darters hebben zich hieraan aangepast. Een oordopje hier en daar moet ervoor zorgen dat een orkaan aan geluid enigszins getemperd wordt. Verder lachen en zwaaien ze vrolijk en concentreren ze zich op hun spel. Slechts een enkeling is hieraan onderdoor gegaan, de rest doet zijn ding en snapt zijn broodheer.

Afgelopen weekend vond de Finder Darts Masters plaats. Egmond aan Zee was weer gastheer voor dit prachtige evenement. De Engelsen prezen de organisatie en gooiden in rap tempo de Nederlanders naar huis. We moesten een Belg adopteren om een Nederlands tintje in de halve finale te hebben. Ook Geert de Vos redde het niet zodat er een Engelse finale tussen Durrant en Hughes in de namiddag op het podium stond. Geen slechte finale, echt niet. Toch was de sfeer in de zaal ronduit saai. De Friezen hadden tot en met kwartfinale nog erg hun best gedaan, maar toen Danny Noppert eruit ging, viel ook hier de stilte in.

In de finale was er totaal geen beleving. Het uitgedunde publiek, zat onderuit gezakt in de stoelen en ik hoorde Jacques en Niels moeite hebben om de sfeer er nog een beetje in te houden. Toch wel gek hoe snel dingen kunnen veranderen; de stilte die vroeger bijna geëist werd, is nu beklemmend. Twee finalisten die als ballerina’s het gevecht aan gaan, schijnbaar tevreden met hun lot, dragen bij aan de gelaten sfeer. Lachje, schouderklop, omhelzing, kusje. Waar zijn de nieuwe generatie scheldende, vertragende Ted Hankeys? Het darten heeft af en toe behoefte aan een Bad Guy!