Column Harm Mol: Ik krijg er echt spontaan jeuk van in mijn panty

Wat krijg ik er toch gigantisch de kriebels van, en wat hoor je ze vaak. Ik bedoel de goedbedoelde totaal nergens op slaande aanmoedigingen of uitspraken. Je loopt naar het bord, haalt je pijlen uit het bord na een100 score en je teammaat roept: “En door hè!” Alsof je van plan was om te stoppen. Gooi je een aantal beurten iets minder en je staat op een schier onoverbrugbare achterstand, hoor je: “En nu een dikke!” Tja.. zou goed uitkomen… denk ik dan.

“Zet um op!” en “Je tegenstander is het bord!” is er ook zo één. Het bord loopt echt niet te vertragen of 180-ers te smijten. Dat doet echt dat ventje met die akelige drie pijltjes, die toevallig tegenover jou kwam te staan op het wedstrijdformulier. En dan zegt ie ook nog na de wedstrijd: “Goed gegooid!” En dan denk ik: “Dus je vindt dat jezelf wel heel goed gegooid hebt, je hebt tenslotte gewonnen van mij!” En dat terwijl ik gewoon stond te prutsen op de dubbels! En Ja! Die is er ook één!

A-game is ook zo’n kreet! “Ik moet mijn A-game spelen om te winnen!” Nutteloos gezever! Nog een poosje en als je dan een middelmatige wedstrijd speelt, wordt het zeker de M-game! En niet alleen omdat het de eerste letter is van Middelmatig, maar ook nog omdat het de 13e letter in ons 26 letterige alfabet is! Ik krijg er echt spontaan jeuk van in mijn panty! Gooi je slecht, dan roep je: Ik gooide slecht! En niet: “Ik haalde op te weinig momenten mijn A-game.” Echt, ik krijg kriebels tot achter mijn verstandskiezen!

Politiek verantwoorde uitspraken! Mediatraining! En vooral niks zeggen over je collega darters, althans geen negatieve dingen. Phil Taylor heeft jaren het voorbeeld gegeven. Voor het bord en achter de coulissen alles uithalen wat mooi en lelijk is en voor de interview microfoon poeslief en vol complimentjes naar zijn tegenstander toe. Aaaarchggg! Zwemmerseczeem tot aan mijn dikke teen!

Zelfs interviews na een wedstrijd bij de jeugd worden geanalyseerd en de jonge darters worden erop gewezen dat ze vergeten zijn om iets aardigs over hun tegenstander te zeggen! Oh wat vinden wij elkaar aardig en lief! In deze tijd van protocollen zou het me niet eens verbazen, dat de PDC beschreven heeft hoe een darter zich moet gedragen voor de camera. En misschien wat ze wel moeten zeggen, maar zeker wat ze niet mogen zeggen!

Wij denken niet meer zelfstandig na! En we zitten gevangen tussen onze gedachten en onze broodheren! We durven en we willen niet meer kritisch zijn! We zijn buiksprekende etalagepoppen geworden. En later als we geen belangen meer hebben, komt de waarheid boven tafel. Of zal de bejaarde darter dan nog steeds zeggen: “Ik liet mijn A-game te weinig zien.”?

© Harm Mol 2014