Column "Apen zijn net mensen! Of is het andersom???"

Laatst met mijn neefjes naar de dierentuin geweest en natuurlijk was de heuvel vol met apen een attractie om wat langer bij stil te staan. Wij hadden ons op het terras genesteld en onder het genot van een colaatje en een patatje, aapjes gekeken. Mijn neefjes vermaakten zich prima en ik ook!

Het alfamannetje zit bovenop de heuvel en verdeelt en heerst, met spierballen gedrag beschermt hij zijn positie. Dit alfamannetje, laten we hem Phil noemen, krijgt het lekkerste eten en de mooiste vrouwtjes. Komen er andere mannetjes te dicht bij, dan krijgen ze ongenadig op hun donder. Hij eist de grootste porties op en de rest moet tevreden zijn met de kruimels. Hij kent vele privileges: Hij kondigt zichzelf met het meeste lawaai aan. Hij verdedigt zich tegen zijn naaste belagers altijd op vertrouwd grondgebied. Op de strook zand waar niemand lopen mag, paradeert hij altijd vrolijk rond. Waar anderen slechts bewonderend naar de vrouwtjes kijken, knijpt hij ze in de billen. Eén mannetje doet het achter de rotsen stiekem met één van de opkomende vrouwtjes. “Laat ouwe Phil hem maar niet betrappen”. Hoor ik mezelf denken.

De rest van de groep lijkt hecht en harmonieus, ze spelen samen, vlooien elkaar en omhelzen elkaar zelfs af en toe. Je ziet hun gelijkwaardigheid, soms staat er eentje op om de strijd aan te gaan met Phil, sommigen boeken zelfs succesjes en veroveren een lekkere banaan. Later breekt ze dit altijd weer op en moet de banaan weer ingeleverd worden, met de staart tussen de benen nemen ze hun positie binnen de groep weer in. Toch weet het alfamannetje dat er een tijd komt, dat hij zijn leiderschap verliezen gaat en dat maakt hem chagrijnig. Hij heeft hem al gezien jong, sterk en niet bang voor zijn spierballentaal, hij zit al bijna aan de top van de heuvel. Af en toe geeft Phil hem een draai om de oren, maar het lijkt geen indruk te maken.

Nu ik de groep overzie vallen me meer gelijkenissen op: De één schreeuwt veel harder dan de ander tijdens de spelletjes. Sommigen lijken te begrijpen dat het publiek reageert op hun fratsen en sloven zich uit. Anderen lijken het niet door te hebben dat er altijd publiek meekijkt. De aapjes krijgen te eten en de dierentuinbaas staat tevreden achter de bar. Zolang zij hun kunstje doen, blijft het geld binnenkomen.

Ondertussen zit ouwe Phil eenzaam op een takje te bijten, hij lijkt al te overpeinzen hoe het verder zal gaan als hij hier de baas niet meer is. Er zal ook voor hem genoeg te eten zijn, maar de heuvel mag hij dan niet meer op.
Mijn neefjes hadden hun patat op en wilden verder. Op naar de olifanten…