Er zijn van die momenten in de dartswereld waarop je even met je ogen moet knipperen om te checken of je het goed ziet. Peter Wright, “Snakebite” himself, niet aanwezig op de Grand Slam of Darts. Dat is alsof je op een festival aankomt en de headliner blijkt te ontbreken. Je weet dat het programma doorgaat, maar het voelt toch vreemd leeg.
De tweevoudig wereldkampioen, man van de kleurrijke hanenkammen, glitters en bravoure, verloor in de kwalificatie kansloos met 5-0 van Connor Scutt. Geen blessure, geen afzegging — gewoon niet goed genoeg. En dat is even slikken, voor hem én voor het publiek. Want Wright hoort bij die generatie darters die de sport groot hebben gemaakt, die van elk podium een spektakel maakte.
Maar eerlijk is eerlijk: het zat er een beetje aan te komen. Al maanden – misschien wel langer – lijkt het heilige vuur bij Wright wat gedoofd. De triple 20 voelt minder vanzelfsprekend, de dubbels lijken kleiner geworden. De oude flair is er nog wel, maar het is meer show dan dreiging geworden. Alsof je naar een oude rockster kijkt die de hits nog speelt, maar niet meer met dezelfde overtuiging.
Toch moeten we oppassen om hem te vroeg af te schrijven. Want als iemand vaker is teruggekeerd uit een sportieve dip, dan is het Peter Wright wel. De huidige nummer 29 van de wereld heeft vaker met zijn vorm geworsteld, zijn darts gewisseld (meer dan eens per toernooi), en telkens weer leek hij zichzelf opnieuw uit te vinden. Misschien is dit juist het moment waarop hij de knop weer omdraait. De Grand Slam missen doet pijn — maar soms heb je precies die pijn nodig om weer hongerig te worden.
De dartssport verandert snel. Jong talent klopt op de deur, de concurrentie is moordend en reputatie telt steeds minder. Misschien is dat ook wel mooi: zelfs een grootheid als Wright moet zich opnieuw bewijzen. En stel je voor dat hij straks terugkeert, met een nieuw kapsel, nieuwe pijlen en een oude honger — dan smaakt die revanche alleen maar beter.
Voor nu is het wennen, een Grand Slam zonder Snakebite. De kleuren op het podium zullen iets fletser zijn, het rumoer iets minder luid. Maar één ding weet je bij Peter Wright nooit: het verhaal is pas voorbij als hij zelf besluit het boek dicht te slaan.