Column Harm Mol: Gaat het met het darten net als met mijn afdakje?

Jaren geleden, lang voordat ene Van Barneveld wereldkampioen werd, heb ik samen met mijn vrouw bij ons terras een afdakje gemaakt. Vanaf toen was het niet meer nodig om met een regenbuitje gelijk naar binnen te gaan. We luisterden niet meer eerst naar Pelleboer’s hoge stemmetje uit Paterswolde, om te besluiten of we al of niet gingen barbecueën. We deden het gewoon. Regenbuien, hagelbuien al dan niet met onweer deerden ons niet meer. We vonden het prachtig als het begon te regenen en onze buren met de karbonades in de hand en overspoelende wijnglazen, een veilig heenkomen zochten. Wij bleven zitten en lachten om de capriolen van de buurman.

Vandaag zit ik ondanks de miezerregen met een glaasje wijn onder ons afdakje, het is aan de kille kant, dus heb ik de houtkachel erbij aangestoken. Lekker comfortabel zak ik in de dikke stoelkussens. In plaats van naar de lucht kijk ik even op buienradar om te zien of het nog regent. Aan de andere kant van de schutting zit mijn buurman ook onder een afdakje. Hij was ons gelach beu en heeft hamer en spijkers ter hand genomen en zit nu ook droog. In plaats van even een praatje te maken, stuur ik hem een “like” op Facebook bij zijn zojuist geplaatste foto. Wij kunnen het goed vinden met de buren, we “vind ik leuken” elkaar regelmatig.

Wijn maakt me altijd wat melancholiek, zo ook deze keer. Mijn gedachten gaan door en ik vind dat vergeleken met vroeger het allemaal zo saai is geworden (zucht…). In de tijd voor ons afdakje gingen we, als Pelleboer een 7 had gegeven voor het fietsweer, nog wel eens de ruige natuur in. De ene overlevingstocht na de andere hebben we gefietst. Vergeleken met ons zijn die survivors op Discovery een stelletje mietjes. We staken grachten over op pontjes, we schuilden en vreeën op rietopslagen, kwamen doornat thuis en douchten samen onze weg naar de toekomst. Het was opwindend en spannend. Dat is het nu allemaal nog, alleen is het meer voorspelbaar geworden. Ons avontuur is nu dat we buiten zitten in iets te makkelijke stoelen, met kachel, koelkast, buitenfornuis en natuurlijk draadloos internet. En de liefde bedrijven we enkel nog in bed.

Ik zat laatst naar oude beelden van de Embassy te kijken, Leighton Rees gooide een gemiddelde van boven de 90! Iedereen ging uit zijn dak! Ik zag Raymond nog zonder Army zijn eerste stappen zetten bij de Lakeside. Ik juichte de dubbels erin. Een verbeten smal koppie die het in het jaar daarna in de finale net niet redt. Ik treurde mee. Ik ging van de hak op de tak door de Youtube-beelden heen en zag Co langskomen. Ik zie mezelf weer met gebalde vuisten zijn overwinningen vieren. Ik voel weer mee met Albertino. Ik gooi weer samen met hem de pijlen tot halverwege het meer. Ik schreeuw Raymond voorbij King. Ik juich Vincent naar de tweede ronde. Ik val op mijn knieën bij de laatste dubbel van Raymond bij zijn eerste Frimley Green zege. Ik joel Roland door de PDC. Ik zie Paul een negendarter gooien, die ik bijna voor onmogelijk had gehouden. Ik kan King wel weer vermoorden bij het na laten meten van de baan tegen Rick. Ik beleef het allemaal terug tot in de laatste vezel van mijn lijf.

Nu worden er gemiddeldes gegooid van soms 120, de negendarters rijgen zich bijna aan één. Nederlanders doen het beter dan ooit en er is haast iedere week darten op TV. Ik kijk nog steeds alles en ik geniet nog steeds. Toch betrap ik mezelf erop dat ik minder juich. Ik ga eigenlijk nooit meer uit mijn dak, ik vind het soms zelfs saai. Is het de gewenning? Is het mijn leeftijd? Ben ik dartmoe? Is het darten saaier geworden? Ligt het aan het darten? Ligt het aan mezelf? Is het een overkill? Gaat het met het darten net als met mijn afdakje? Bij grote vooruitgang, grote gewenning?

Vanuit mijn luie stoel kijk ik mijn vrouw aan en onder het motto: Verbeter de wereld, begin bij jezelf, zeg ik: “Kom we gaan fietsen!” “Maar het regent!” zegt ze. Bij mijn: “Juist daarom!” kijkt ze me vol vraagtekens aan…

Toen we twee uur later doorweekt en koud onder de douche stapten, wist ik het. Vanavond lekker met z’n tweeën op de bank darten kijken. En me weer oprecht verbazen over 10, 11 en 12 darters.

©Harm Mol 2014