Gian van Veen heeft op de openingsavond van de
World Matchplay 2025 voor een daverende sensatie gezorgd door de nummer één van de wereld, Luke Humphries, met 10-8 te verslaan in de eerste ronde. In de legendarische Winter Gardens van Blackpool boekte de Nederlander daarmee zijn eerste overwinning op dit toernooi en misschien wel de grootste uit zijn carrière tot nu toe.
Van Veen begon ijzersterk met twee 13-darters op rij en gooide in totaal acht maximale scores. Toch was het duel allesbehalve eenvoudig. Humphries liet zijn klasse zien met onder andere finishes van 127 en 146, maar Van Veen hield stand. “Dit betekent echt alles voor me. Om de regerend kampioen en nummer één van de wereld te verslaan, dat is een geweldig gevoel,” reageerde hij opgelucht na afloop.
De wedstrijd kende voor Van Veen ook een persoonlijk verhaal. Een jaar eerder miste hij op ditzelfde podium vijf matchdarts tegen Rob Cross. Die herinnering speelde kort op toen hij opnieuw de bull miste voor een 161-finish. “Ik dacht echt: oh nee, daar gaan we weer. Maar de tweede pijl zat dichterbij en toen ik uiteindelijk die dubbel vier raakte, voelde ik vooral opluchting. Ik bad gewoon dat hij erin zou gaan.”
In de slotfase merkte Van Veen dat de frustratie bij Humphries toenam. “Ik zag hem zijn pijlen uit het bord rukken en wist dat hij geïrriteerd was. Dat gaf mij rust. Ik dacht alleen maar: blijf gewoon doen wat je doet, blijf je eigen spel spelen.”
Na afloop toonde Humphries zich sportief in de coulissen. “Hij zei tegen me: je hebt dit echt verdiend, ik hoop dat je een goede run maakt dit toernooi. Hij is een echte kampioen en een geweldig persoon.”
De overwinning opent het schema, maar Van Veen blijft nuchter. In de volgende ronde wacht landgenoot en vriend Danny Noppert. “Ik kijk niet verder dan de volgende wedstrijd. Dit is fantastisch, maar het is pas ronde één. Ik heb nog vier overwinningen nodig om dit toernooi te winnen.”
De zege betekent veel voor Van Veen, niet alleen sportief maar ook mentaal. “Vorig jaar was alles nieuw, ik voelde me toen nog niet echt op mijn plek in zulke grote toernooien. Nu voelt het alsof ik hier thuishoor. Dit was de perfecte overwinning, op het perfecte moment.”